Da bi i u zimi mogli prevaljivati duge relacije, su si ljudi jur u kamenoj dobi pod svoje cipele zatezali kosti. To su izvidili arheologi, kad su iskopali tanke oko 60 cm dužičke govedje kosti. Nisu velje izvidili, zač su zbočni dijeli bili izbrušeni: Kosti, ke su bile stare oko 20.000 ljet, su služile kot šine za fuzanje na ledu. „Košćeni“ prethodniki današnjih klizaljkov su najdeni u Ruskoj, Skandinaviji, Velikoj Britaniji i u drugi europski zemlja. Klizaljke (Schlittschuhe) kot je danas poznamo, su se razvijale stoprv od 13. stoljeća početo. Rafinirani Nizozemci su fiksirali na svoje drivene potplate šine od čelika (Stahlschienen). Tu konstrukciju su pak remeni počvrstili na noga. 1763. ljeta su u Londonu organizirali prvu reviju na ledu (Schaulaufen). Sredinom 19. stoljeća su upeljane ugnute čelične šine pod cipeli.

Tim je nastalo moguće elegantnije gibanje na ledu. 1865. ljeta je amerikanski klizač Jackson Haines predstavio klizaljke, čiji noži (Kufen) su pričvršćeni na cipeli. I tako se je etablirao današnji oblik klizaljkov.

U Velikoj Britaniji je pak klizanje vrijeda nastalo šport. 1742. je utemeljeno prvo klizačko društvo. U Beču se je razvila muzička „Bečanska škola“. Klizači i klizačice tancaju valcer, marš, mazurku ili kvadrilju. Iz britanskoga atletskoga stila i bečanskoga muzičkoga nastaje internacionalni stil — od 1892. ljeta baza za sva naticanja u umjetničkom klizanju (Eiskunstlauf).